Bangkarak Anak Merak

Kuniang kuring hudang. Kongkolak mata muka lalaunan. Horéng mongkléng naker, teu kaciri curuk-curuk acan. “Jam sabaraha ayeuna nya? Geus peuting kitu?” Jam béker nu biasa nyampak di kéncaeun risbang, bet teu kapireng tuk-tek – tuk-tekna acan. Nu kapireng téh ukur alonna wirahma ketug jajantung sorangan, sora nu minuhan kamar.
Kuring rumpu-rampa, lir jalma lolong nu kasarung, néangan sugan aya panékér urut tadi. “Deuh dimana deuih nya, da tadi mah yakin di dieu” ngarampaan deui sugan aya ti béh kulon “Yakin uing mah, tadi di dieu, deukeut pahpir urut ngalinting.”
“Tiris, asa ku tariris, padahal taya angin nu ngusapan. Pédah poék kitu? Leuh, teu kuat kuring mah. Ari keur kieu téh sok hayang narik , biasana mah aya waé barang téh.” Késang mimiti ngagarajag tina tarang. Bayeungyang, tapi tiris kacida. Jero dada ngaguruh lir situ budah. Uteuk geus ngagolak saab hayang maké. Lieuk deungeun, lieuk euweuh. Implengan teu inget kana nanaon. “Uing ngan butuh barang! Tapi dimana ayeuna? Jadah Roni, kalah balik deuih ilaing mah. Uing butuh manéh. Ieu deuih bet poék sagala. Keueung…kuring mah keueung.”
“Heueuh….HP! Mana HP? Rék ditelepon waé Si Ronina, rék dititah ka dieu. Ngan dianjuk nu ayeuna mah, engké dihijikeun mayarna mah jeung nu kamari. Alah jeung dimana deuih HP téh nya?” Kuring gagaro teu ateul, laju rarampaan bari kokorondangan. Susuganan, sugan aya, da tadi mah diteundeun na tumpukan baju béh kalér. Ari keur teu butuh sok nyampak, na ari keur butuh-butuhna, bet ngadak-ngadak euweuh deuih. “Aduh Gusti!! Tengteuingeun teuing ka uing téh.”
Deg..sora jajantung nu tadi marengan téh ngarandeg lir fade out pamungkas lagu. Wanci lir ngamalir dua wiletan, jeung gerak awak asa beuki lalaunan, basa ngaran Gusti teu kahaja kakedalkeun. Ti dinya kuring ngabigeu ngabatu arca. Gusti. Enya Gusti. nu salila ieu ditéangan – jiga ayeuna, popoékan néangan panékér jeung HP – boa kapanggih.
Teu bisa ngomong nanaon, bet teu karasa pipi ngahéab aya nu saab, cipanon budah teu katahan. “Allah..tulungan.” Lain Roni ayeuna mah nu bisa nulungan kuring, lain morphin, lain ganja, lain Mamah, lain Apih deuih. “Gusti, hampura kuring, rumasa kadar kieu nyatana..”
Ti dinya aya sumirat cahya nojo mata tina liang leutik, cahyana ngagurat ringkang, ku kuring dideukeutan, lalaunan, beuki deukeut, beuki gegebegan. Laju ditoong téh, samar-samar katingali Apih jeung Mamih di rohang tamu. Duanana padu tungkul baé.
“Lepat Apih ieu mah!” Sora Bass Apih kapireng handaruan meupeus simpé.
“Atos Pih, lepat Mamih ogé janten kieu téh.” Ti dinya duanana silih keukeup. Si Mamih mah bari cecegrukan. Duanana laju ngalieuk ka kuring.
Sieun katohyan, kuring ngalies deui ka jero. Jantung beuki gegebegan, jiga saminggu ka tukang, basa maké ganja. Harita aya nu ngetrokan panto kamar, Mamih. Ngan teu lemék teu carék, bangun nu surti. Meureun urusan budak keur meumeujeuhna badung mah ngama’lum, katurug-turug loba kénéh nu kudu dipikiran ku Mamih.
Tapi naha ayeuna mah teu cara sasari Apih jeung Mamih téh, bet kaciri tingtrim, teu paraséa jiga baheula. Apih dadak sakala bet kaciri lébér wiwaha, jeung mamih deuih, dareudana bangun pinuh kahéman jeung kadeudeuh. Atawa kuring nu salila ieu salah sangka. Kuring teu sadar, ukur maranéhna boa, nu nyaaheun ka kuring.
Rét kuring ngarérét deui, tina liang konci téh bet teu kasampak deui Mamih jeung Apih, rohang tengah gé jadi poék mongkléng, jigana Mamih jeung Apih tuluy pindah ka kamar hareup.
“Hampura, Apih…Mamih.” Hayang ngajorowok kuring téh ka Mamih jeung Apih, ngan asa aya nu malang lebah genggerong.
Jep simpé deui. Mamih jeung Apih duka ka mana, tuk-tek jam béker teu marengan deui cara sasari. Nu kapireng ukur alonna wirahma ketug jajantung. “Kuring embung simpé! Hayang ramé, hayang Apih jeung Mamih paraséa deui, hayang dipinuhan deui ku sora-sora ahéng nu holna teuing ti mana, hayang cara sasari. Da geuning simpé mah kalah kasiksa.”
Kuring ngarahuh, implengan mancawura, patulayah, laju dipulungan hiji-hiji. Inget lalakon hirup nu geus lawas, awor jeung kahanjakal nu taya limitna, nu salawasna ngukuntit, najan kuring cumegruk, najan citangis geus garing, najan tapak silét minuhan pigeulang, sanajan kuring nyeuleukeuteuk dikulibeng haseup ciméng , najan aditif lawas ngamalir na urat-urat sarap, najan di luar hujan geus raat, horéng peteng salawasna ngarungkupan lulurung sukma.
Geuning kieu karasana, hirup jeung paéh naon bédana? Simpé taya papadana. Kuring ukur bisa nangkeup tuur bari tungkul, miharep hiji sora datang, salian ti sora ketug jajantung sorangan.
Teu lila ti dinya, bet kapireng sora nu méh les-lesan, sakapeung narikan, sakapeung ngalonan. Kuring cengkat, luak lieuk néangan sumber sora, tayohna nu ngaji;
“Fasubhanalladzi biyadzihi malakuutukulli syai’in wailaihi turja’un.”
Tuluy simpé deui.
Teu lila kapireng deui sora, sarupa ketug jajantung kuring sorangan, sora léngkah nu ngadeukeutan.
“Roni kitu?” Ceuk pikir.
“Ma Robbuka?” Kapireng sora agem ti nu ngadeukeutan. Kuring bati ngabigeu, sakabéh runtuyan kajadian ayeuna kaliwat ahéng keur kuring.
***