Lagu Nostalgia

Langit Bandung. Béngras. Taya méga nu gumulung. Béntang tingkaretip ngaheureuyan, bangun nu ngajebian, ngaléléwéan, panonna gulak-gilek lir panari kécak ti Bali.
Kuring ngarandeg. Ngadeg ajeg nangtang langit. Tanggah sakedapan, tuluy tungkul deui. Leumpang mapay-mapay trotoar bari ngitung hideung bodasna nu kaliwatan. Sakapeung sok ngahaja ngatur leumpang dina trotoar téh. Suku katuhu nincak hihideungna, suku kénca kudu nincak nu bodasna, teu apal kumaha, da ieu kabiasaan téh nerap ti leuleutik unggal miang jeung mulang teu sakola. Sok teu karasa, ujug-ujug anjog ka tempat dijugjug. Jeroning leumpang téh nu kapanggih ukur puntung-puntung roko katut sésa pajegna jeung runtah, nu patulayah jero haté..
Warung Pa Lili aya kana sapuluh méter hareupeun, handapeun sepanduk ‘Wilujeng Sumping di Kota Bandung’. Pa Lili, nu kungsi dijangjian koperasi kiridit ku kuring. Kaitung lila Pa Lili muka kios di gigireun kantor kuring téh, aya kana sapuluh taunna jigana. Kuring tuluy nyampeurkeun. Risi. Paripolah Pa Lili loba diréka-réka. Kuring surti.
“Lembur, Pa?” Ukur sakalimah nu kedal ti manéhna.
Cék pikir asa teu perlu ditémbalan. Ukur seuri saperluna. Asa dosa deuih. Geus jalir jangji.
“Filterna sabungkus nya, Pa.” ayeuna mah nyandu deui kana udud téh.
“Mangga.” témbal Pa Lili bari ngasongkeun Filter karesep kuring.
“Nuhun, Pa.” kuring némbal bari mikeun duit duapuluh rébu tina pésak.
“Wangsulana, Pa.” sora peura Pa Lili ti jero kios.
“Wios, candak wé.” cék kuring bari tuluy ngaléos.
Gerbang kantor ngabedega hareupeun. Portalna geus ditutup. Karyawan mah kabéh geus marulang ti soré mula. Kasampak Pa Adang bangun anu ni’mat pisan ngadéngékeun radio bari lelengutan. Manéhna ngoréjat, nalika kuring dédéhéman.
“Éh, maap, Pa. Selamat malam.” Pa adang semu lulungu mukakeun portal. Tuluy manéhna ngahormat jiga upacara bendera keur budak. Jadi asa rarisi ningalina ogé. Ongkoh leungeunna ngahormat jiga pingpinan upacara, tapi awakna tibongkok-bongkok popoyongkodan. Kuring bingung kudu kumaha peta, antukna kuring bati unggeuk bari tuluy muru lawang kantor.
Kuring asup. Hawa AC karasa tiis ti jero rohangan. Sasat nambahan tirisna peuting ayeuna.
Kenop lift dipencét. Panto lift muka. Dipencét angka opat. Lift ngageleser lalaunan. Unggal lantéy lift nu kaliwatan, kabayang waé Ani, sekretaris gumeulis anu rancunit. Ramona nu lentik tingpepereket kana beuheung bari leungeun sabeulahna ngopépang gagarayapan, mapay-mapay kahayang, pangpangna mah, hayang bonus.
Panto lift muka deui. Geus anjog di lantéy opat. Ka rohangan husus keur kuring. Korsi, méja, pulpén, mangsi, gantungan jas, kabéh satia dina tempatna, jadi batur kuring salawasna di kantor, salian Ani, basa kuring ninggalkeun Andi nu keur dijar maca.
Sora jam seiko meupeus simpé. Disada salapan kali. Sorana lambang kasimpé. Rudet. Muka lamari. Mariksaan deui pagawéan kantor anu teu réngsé-réngsé. Proyék nyieun hotél, proyék jalan tol, proyék Mall, can aya nu réngsé hiji-hiji acan. Mana ti luhurna geus diACC deuih. Nu jelas pasti ditatagih waé hasil gawé téh. Ti luhur kitu, teu bina jeung nu ti handap. Nu darémo angger pacowong-cowong, siga nu barelul ngatur baé. Ti handap didengkék, ti luhur ditincak.
Uteuk.geus hésé diajak mikir, teu puguh cagap, bet rét kana rak CD nu perenahna hareupeun pisan. Disampeurkeunm, rak dibuka, kasampak CD jeung kasét-kasét koléksi kuring. Diilikan téh, horéng CD karesep kuring jeung Ani, Kompilasi Lagu-lagu Nostalgia. Cék batur indung kuring mah cenah nostalgia téh leuwih lana, béda jeung lagu-lagu kadieunakeun. Lagu-lagu ka béh dieunakeun mah loba nu aralus cangkangna hungkul, ari eusina mah lolobana teu digarap kalawan daria, nepi ka lagu cianjuran kapan ku salasahiji ahli mah sok disebut sekar daria. Ku neueulkeun teuing kana cangkang mah geuning sok kalah bosen mirengkeunana ogé, sumawonna kana ngalenyepanana mah.
Kop CD dicokot, cetrék knop play dipencét, hawar-hawar bet kapireng Broery Mareantika ngahaleuang:
“Ijinkan aku pergi
Apalagi yang engkau tangisi
Semoga kan penggantiku
Dapat lebih mengerti hatimu.”1

Gusti, bet kalah ras deui ka Ani, da rék dilali-lali gé, kapan langlayangan haté mah geus kabandang. Dalah disisinglar ogé, haté mah teu bisa ingkar. Da urang duaan kapan nu geus garuyang dina rujitna situ asih téh. Enya, ayeuna atra kalangkang anjeun dua minggu ka tukang, urang duaan silih keukeup dina pirigan lagu, lagu panineungan. Méh sarua, lagu ieu pisan kapan. Harita, basa digawé lembur poé saptu mangkukna. Lentik ramona bet karasa deui pageuh dina cangkéng. Hiliwir seungit buukna, imutna unggal isuk saban nganteuran cikopi, seungit farfum Bulgary-na lawas kaambung saban rénghap. Sagala rindat jeung réngkak bet lawas ngancik na lelembutan.
Da manéh nu jadi pucuk ti girangna mah, An. Coba mun manéh teu sakongkol jeung si Hadi, suverviser édan. Maranéhanana téh balad kurawa nu geus namplokan tai na beungeut kuring. Mun téa mah kasét teu dibikeun ka Lisna, mun téa mah éta potrét nu jadi mamala téh teu dikirimkeun ka imah, atuh moal kieu balukarna. Hampura mun kuring téga mecat maranéh duaan, éstu lain kahayang, lain kahayang.
Ti harita kuring narékahan, Lisna téh diteleponan baé, Mamah nu sok ngangkatna téh, pajarkeun euweuh nganteurkeun Andi ka sakola. Awahing panasaran, kuring laju ngajugjug ka sakolaan, tapi da cék guruna mah geus tilu poé absén. Kaambek nyedek harita, antukna kuring ngawani-wanikeun manéh néang ka imah mitoha, singhoréng Lisna keur daria ngawurukan Andi. Hayang aral harita téh, hayang meupeus keuyang, duméh asa dibobodo, tapi da asa kumaha. Komo mun ningali Andi nu ngalieuk ka kuring bari nyebut “Papa”, horéng diaku kénéh geuning kuring téh, singhoréng Lisna teu mukakeun aib kuring, cacakan geus puguh saha nu codékana, saha nu dosana. Apan geus puguh; kuring.
Kuring, kuring nu salah mah. Coba duit nu disetorkeun ka bangsat Hadi pikeun ngabubuni aib diri téh dikasicikalkeun, meureun moal kieu balukarna. Da tétéla ngabubuni délan mah lalaunan ogé bakal kaambung nyegakna.
Lain ti anggalna, lain ti anggalna atuh nolak lamaran gawé ani téh. Ayeuna, ari geus kieu, rék kumaha? Duit lapur, kulawarga ancur, sangu geus jadi bubur.
Deuh, Andi, geuning bapa téh lain picontoeun, tapi pieunteungeun. Tapi sugan kétang, Di, hiji mangsa mah bakal jadi picontoeun, nyaan, Di. Ayeuna sugan? Geus hayang ngomong kitu téh. Tapi sasat ngomong ogé geus hésé, komo deui jeung kudu ngabuktikeuna mah.
Éndah nyérangkeun dayeuh Bandung ti pongpok béh dieu mah. Kantor Bank – nu lantéy pangluhurna dijieun diskotik – atra katingal, gumebyar méré warna. Héjo, konéng, beureum, biru. Warna lalakon kuring.
Cadu aing mah mun kudu nincak deui ka dinya. Kuring, Hadi, jeung Ani mémang kungsi ka dinya, ngahaja hayang ngabangbrangkeun pikiran. Tapi béda jalma béda pamiangan geuning. Maranéhanana mah lain niat hayang hiburan, kalah nyaléndro ngomongkeun proyék nu itu nu ieu. Tuluy kalah ngasongan kertas tandatangankeuneun. Mun harita Ani teu léléndéan, moal teuing ditandatangan.
Béh kulon, Dalem kaum, Masjid Agung angger ajeg adigung luhung nangtang sakabéh jalma nu kasarung. Terahir asup téh basa juma’ahan saminggu ka tukang. Harita téh meunang shaf panghareupna, cacakan datangna telat ogé. Da éta, ma’mum nu aya di dinya pada nyaringkah méréan jalan keur kuring, samalah alim ulama nu aya di shaf hareup mah ngajujurung sangkan jadi Imam jeung Khotib, nya dipaksakeun najan rada arapap-eureupeup ogé, isin atuh, kapan kuring téh geus jadi public figure.
Juma’ah poé kamari mah kaliwat. Di kantor loba nu marawa sepanduk jeung famplét nénjokeun katugenah ka kuring salaku atasan. Pajarkeun cék maranéhanana mah kuring téh teu bisa mingpin pausahaan. Isu-isu nu diangkatna bari dicowong-cowong dina mégaphone téh:”Bakri turun.”, atawa “Adili Bakri Sang Koruptor”, nu nyirikeun pisan yén ieu mah akal-akalan Si Hadi mah “Dasar Pamingpin otoritér, maén pecat sangeunahna.” Bener, Si Hadi nu boga hajatna ieu mah. Hadé manéh téh, kuring salut, manéh bisa mawa jalma sangkan kahasut.
Geus sararanggeuk teuing sabenerna mah kudu nyanghareupan nu kararitu téh. Komo lamun tatit tukang foto patingjelegér neunggeul beubeungeutan. Dasar média édan, tukang fitnah. Can kungsi aya warta nu teu dibungbuan, nu nyaritakeun kajadian sabenerna. Bener ceuk Bertolt Brecht baheula;
“Dina buku-buku téh nu kacatet ukur ngaran-ngaran raja, naha maranéhanana ngangkutan batu?.....Mangpirang-pirang laporan. Mangpirang-pirang patalékan”1

Kuring meureun rajana téh, da nu kacatet jeung jadi puseur perhatiana téh ngaran kuring. Tapi naha mnaranéhanana pernah merhatikeun tihothatna kuring, dug hulu pet nyawa-na kuring merjoangkeun nasib maranéhanana, kaasup anak jeun pamajikanana?
Hariring lagu manteng marengan lamunan. Wirahmana mawa katingtrim nyerep nepi ka kalbu. Vodka dibawa tina buffet. Dicampur jeung és batu. Dicicikeun na gelas leutik. Leguk. Ngamalir lalaunan kana genggerong, nyimbeuhan raga jeung jiwa nu salila ieu kabulusan nganti mangsana srangéngé isuk meleték ti béh wétan. Srangéngé, nu can jadi palsu.
Gék kuring diuk dina korsi puter. Di hareupeun aya nu ngajak imut. Di luhur méja, Andi jeung Lisna neuteup kuring, teuteupan nu pinuh harepan. Di tengahna aya potrét urang tiluan. Harita, basa di Pangandaran, ditukangna ngaplak pulas biru, pulas sagara. Biru téh lambang kaalum, cai sagara ayeuna bet motah deui, na mata kuring. Awak tuluy diputerkeun nyanghareup kana jandéla. Kacana diobukakeun, karasa geuning, hawa tiis Bandung nyecep kana pori-pori, diseuseup salila-lila. Humandeuar. Nyérangkeun ka jauhna. Jleng. Di dieu mah éndah. Tenang. Ni’mat taya papadana, nalika ieu waruga ngalayang mapag méga, mapag awang-awang. Bungah. Bagja salawasna.. Saheulaanan lagu Nostalgia kapireng kénéh handaruan, ngalonan lapat-lapat.
“Ijinkan aku pergi.”