Lalangse

“Eh..da tos Gugah.”

“Aduh, hiji kosong.” Bapana mah api-api reuwas, ngabubungah nu jadi budakna.

“Pasti naros ngimpi, nya?”

“Enya, wengi Nunu ngimpi naon?”

“Nunu ngimpi gaduh hayam katé.”

“Hayam katé, aya sabaraha hayam katéna?”

“Aya sabaraha, nya.?” Kituna téh bari ngitung ku ramona nu laleutik rancunit. Hiji, dua, tilu. Enya…aya tilu Pa hayam katéna téh.” Bapana imut, taar Nunu téh laju dicium.

“Bapa!”

“Kulan?”

“Ari Ambu tos ka pasar?”

“Atos, tadi ti Subuh kénéh.”

“Naha Ambu mah tara ngagugahkeun Nunu?”

“Apan atos ku Bapa.”

“Tara masihan acis deuih.”

“Eh, apan acis bekel Nunu téh ti Ambu.”

“Tara naroskeun ngimpi deuih.”

“Ssst…atos ah, tong nyarios waé, pamali.”

“Pamali téh naon, Pa?”

“Anu teu kénging dipilampah ku Nunu.”

“Naon anu teu kenging dipilampah téh?”

“Nyarioskeun Ambu, nyarioskeun batur, bisi kadangueun, engké batur nyeri haté geura.”

“Jadi, Nunu teu kénging nyarios nya, Pa?”

“Atos, ah…jung geura ibak, bisi kasiangan sakolana. Ké diseuselan ku Bu Guru.” Bapana geus baluweng néangan pijawabeunana. Nunu tuluy ngaléos bari nyésakeun mangréwu patalékan dina uteukna. Bapana gura-giru nyiapkeun pakéan seragam jeung mumuluk keur budak tunggalna, budak bungsu nu ngan hiji-hijina.

Mungguh wanci, tuktekna jarum jam téh kitu jeung kitu baé, iwal batuna soak, tuktek jarum jam téh beuki ngalonan. Kitu ogé di ieu imah susun, lalakon kahirupan kulawarga Nunu téh kitu jeung kitu saban poé, kaasup Nunu, nu saban isuk digeuingkeun ku bapana, ditanyaan ngimpi bari dibarung sempal guyon. Saheulaanan indungna mah subuh-subuh geus tuturubun miang ka pasar, ngalapak bungbu dapur. Nepi ka iraha? Boa nepi ka batuna soak?

Pabeuebeurang indungna mulang ngaringkid sésa lampah, sésa késang, jeung sésa bungbu dapur, saheulaanan Nunu mah geus miheulaan mulang ti sakolana.

“Mana bapa manéh?”

“Duka.”

“Baku bapa manéh mah, paling gé masang nomer mun geus euweuh gadag téh.”

“Masang nomer téh naon, Bu?” Indungna ngarénjag, ku teu sangka budakna bakal naya kitu.

“Meunggeus, geura salin kaitu! Ambu rék nyeupankeun sangu. Nunu can dahar apan?”

“Éngké wé, ngantosan Bapa.” Ceuk Nunu bari ngaléos asup ka kamarna.

“Ambu jahat, ambu jahat.” Buku lécés Nunu pinuh ku éta kalimah. Sa-jam, dua jam, opat jam, dalapan jam, nepi ka Bapana mulang ogé Nunu masih ngerem manéh di kamarna.. Indung bapana kaweur, silih salahkeun. Ku bapana diketrokan gé budak téh teu ngelol baé. Antukna bapana muter jalan jandéla tukangeun kamar. Katangén ku manéhna Nunu peureum bangun ni’mat pisan, tampolana halisna kekerenyedan, biwirna runyah-rényoh. Leungeunna pageuh nanangkeup Sponge Bob paméré manéhna hasil tembus minggu kamari. Bapana ngarahuh, tuluy luncat ka jero.

“Héy….Nunu! gugah bageur, emam heula yu!” Ramona ngusapan tungtung buuk Nunu, budak téh gulinggasahan, tapi teu nyaring. Lalaunan kongkolak mata budak téh muka, semu ngalindur budak téh nyarita;

“Nunu sieun, Pa.” Bari nangkeup bapana.

“Sieun kunaon?”

“Nunu ngimpi diudag-udag oray, tapi orayna téh jiga Ibu jeung Bapa.”

“Cup..cup..ulah sieun, aya bapa ieuh. Yap, ayeuna mah emam heula.” Budakna ukur unggeuk tanda satuju.

Jagat simpé minuhan méja makan, Nunu jempé, padu lelengutan da puguh can kumpul pangacian. Indung bapana mah puguh aing-aingan, da pada ngemu kakeuheul séwang-séwang. Nu kapireng téh ukur sora jangkrik teu apal ti mendi, sasat nambahan haleungheum peuting. Nunu ukur cuang-cieung, ngarérét ka indungna, ngalieuk ka Bapana, bet duanana ngajirim kawas oray dina ngimpina, nu ngahéboskeun peurah, némbongkeun sihungna séwang-séwangan.

“Saré deui kaituh.” Ceuk Indungna.

“Enya.” Nunu laju ngaléos deui ka kamarna. Nepi ka isuk manéhna teu daék reup, sieun ngimpi deui.

Deui, wanci janari leutik Bapana asup ka kamar Nunu.

“Hayoh, Nunu wengi ngimpi naon deui?”

“Nunu teu ngimpi, Pa.” Bapana bati ngarahuh, ngusapan Nunu, tuluy léos ninggalkeun.

Ti saprak kajadian harita – Ngimpi diudag oray nu jiga indung bapana – Nunu can kungsi ngimpi deui. Kacida hayangna manéhna ngimpi, keur ngabubungah nu jadi Bapa, tapi dalah dikumaha, harepan kari harepan, impénan kari impénan, dalah dipaksakeun gé hésé. Indungna nu baheula mah kungsi ngajarkeun du’a ka Nunu, du’a saméméh saré, du’a sangkan ngimpina éndah. Ngan hanjakal, Pangéran bangun boga maksud séjén, Nunu leungiteun ngimpina, ngimpina mancawura lir silalatu kasilih kanyataan nu karandapan ku manéhna. Saban poé bapana nanya, jawaban Nunu angger baé, yén manéhna teu ngimpi nanaon.

Atuh balukar Nunu teu ngimpi deui cara sasari, bapana téh ngan huleng jentul baé. Rasa salah beuki nalimbeng haté Nunu.

“Bapa kunaon?”

“Henteu, teu kunanaon.”

“Ari TV Nunu mana? Nunu hoyong nongton Sponge Bob.”

“Tos dicandak ku nu gaduhna.”

“Saha nu gaduhna? Cék Bapa nu Nunu, Bapa ngabohong, nya?” Bapana mureleng, Nunu tungkul, léos deui ka kamarna. Curat-corét deui dina buku lécésna;

“Ambu jahat, Bapa gé jahat.” Sababaraha kali manéhna nulis, nepi ka kertas téh pinuh ku corétan patlot Nunu. Kertas téh dibuntel-buntel, laju dipiceun ka luar jandéla, kertas ngalayang katebak angin eunteup di imah bédéng tatangga tuluy kasaput deui, duka eunteup dimana.

***

Saheulaanan, Hanamangké, ngapak ngalayang kakalayangan sakuliah imah susun, panonna seukeut lir heulang nyiar mangsa, sedeng rarayna sampurna sarupa Drupadi. Kasawang ku manéhna aya nu ngalayang kumetip cahayaan lir cika-cika dina mongkléngna peuting, nyilep néon nu humarurung sabudeureunana. Manéhna ngadeukeutan, jangjang hideung béh kéncana kop nyokot éta cika-cika, sedeng jangjang bodasna angger mébér ngajaga kasaimbangan. Laju diilikan téh, tétéla geuning salambar kertas nu geus ringsek, kertas lécésna Nunu. Satuluyna kasawang ku manéhna lampu kamar Nunu nu hurung kénéh, di jerona atra katempo, paroman polos Nunu nu keur tibra.

“Wilujeng wengi, Nunu!” Ku Emang kabaca tulisan Nunu.” Hanamangké ngaharéwos.

“Emang saha?” Cék Nunu semu lulungu.

“Emang téh dulur Nunu.”

“Naha aya jangjangan?” Nunu kerung.

“Ulah sieun, mending ayeuna mah ngiring jeung Emang yu!”

“Kamana?” Budak lungguh téh nanyakeun.

“Jalan-jalan.”

“Ngapung?”

“Enya.”

“Asik!” Budak téh katangén bungaheun pisan.

Hanamangké ngeukeupan Nunu ku dua jangjangna, laju dibawa ngapung ngulayaban sakuriling imah susun, handapeun langit nu peuting ayeuna cangra kacaangan neon. Sedeng bulan karungkupan mega kota, leuweung beton jeung imah kaca.

“Mang, hoyong ngapung ka ditu.” Cék Nunu bari nunjuk bulan.

“Ulah bageur, di dieu wé.”

“Naha?”

“Nunu apal carita curug Ciheulang?” Hanamangké nanya bari nunjuk ka curug Ciheulang béh wétan.

“Teu Apal” Nunu gogodeg. Sakédét nétra Nunu dibawa hiber dianjogkeun ka éta tempat.

“Kieu caritana, jaman baheula aya sakadang heulang, nu bisa hiber leuwih luhur batan manuk-manuk séjénna. Hiji mangsa sakadang heulang hayang hiber ka bulan, mapag langit, mapag méga. Dicarék sakadang heulang téh ku sakadang peusing, éh angger ngeleyed, ahirna sakadang heulang lain mapag béntang, kalah nutug ninggang lemah, nya tuluy jadi curug, sok disebut curug Ciheulang.” Cék Hanamangké daria.

“Oh, jadi Nunu ulah hoyong ka bulan, nya Mang?”

“Lain ulah Nunu, tapi mending di dieu baé, ulah luhur luhur teuing, di luhur mah panas।”

“Naha panas?”

“Apan deukeut ka panon poé, panon poé, panon poé।” Beuki lila sora Mang Hanamangké beuki ngalonan. Di luar jandéla kamar Nunu panon poé geus meleték, bangun nu nyésakeun tanaga keur nyaangan kamar Nunu, keur ngahaneutan kamar nu salila ieu teu weléh beueus.

Kuniang Nunu hudang, kasampak ku manéhna aya kertas luhureun méja belajar, kertas nu tilepanana teu pati rapih téh tuluy dibuka, laju dibaca eusina;

“Nu, hampura Bapa. Bapa nyaah ka Nunu।” Nunu imut, kecap nyaah dina éta kertas jigana nu ngabungahkeun haténa. Katangén tina jandéla kamarna nu ngahéabkeun hawa kota, Bapana ngapung jeung Hanamangké, beuki lila beuki ngajauhan, beuki leutik di mata Nunu, beuki atra di matapoé. Bapana gugupayan, Nunu males ngagupayan. Di handap jalma-jalma tinggarimbung ngulibeng hiji waruga bari tingharéwos jeung papadana lir tinghariengna laleur nu ngagarimbung runtah.

“Si Juki?” Hiji sora ngaharéwos।

“Masya Allah, kunaon?”

“Jigana mah stress, nomerna teu nembus waé”

Indungna mah ti Subuh kénéh geus indit ka पसर.