Manéhna nyorangan na korsi taman. Handapeun lampu nu nebarkeun sinar
konéng kana buukna nu galing muntang. Beungeutna geulis, najan basa
cipanonna ngembeng deui, kageulisanana jadi katémbong layu. Duka naon
nu jadi marga lantaran, nepi ka manéhna kudu terus nyusutan cipanon,
sabot peuting meuntaskeun manéhna kana poé nu anyar, sabot taya jalma
lian nu sadar yén di taman nu perenahna di tengah kota éta, aya wanoja
keur nyorangan.
Bulan ngaguliweng seukeut jiga arit. Pikeun leuwihna langit némbongkeun sababaraha béntang tingkaretip.
Si wanoja miceun tisu nu geus cipruk, terus nyabut deui salambar nu
pangahirna. Deukeuteunana kembang keretas geus ibunan. Manéhna
ngarénghap tur sama sakali teu boga karep pikeun ngarérét arloji nu
meulit na leungeun kéncana. Naha waktu téh geus jadi hiji hal nu ku
manéhna hayang dipopohokeun? Naha naon nu geus disogrogkeun ku waktu
saméméh manéhna jadi hiji-hijina pangeusi taman tur dibarung ku kasedih
nu bangun taya hinggana?
Kuduna mah manéhna aya di hiji tempat nu merenah wayah kieu téh.
Dibulen simbut haneut tur disenangkeun ku impian-impian éndah. Atawa
kuduna mah manéhna aya dina tangkeupan hiji lalaki nu teu pernah boga
ungkara séjén pikeun haréwoskeuneun, lian ti kecap tresna jeung kangen.
Heueuh. Dunya téh geuning pinuh ku kecap ‘kuduna mah’, lantaran nyakitu
téa, bet aranglangka saluyu jeung kahayang urang.
Jalan nu perenahna kiduleun taman éstuning simpé. Teu lila katémbong
aya béca ngaliwat. Manéhna hayang pisan ngageroan si tukang béca
sangkan bisa nganteurkeun manéhna ka hiji tempat méméh peuting lekasan.
Tapi manéhna ukur melong éta béca nu terus ilang lebah tikungan,
kahalangan ku wangunan-wangunan toko nu katémbong ngungun.
Hawa kacida tirisna. Calana jins jeung kaos nu saraket awakna
karasana leuwih ipis tibatan kulit bawang. Manéhna masih kénéh melong
jalan. Katémbong aya deui béca nu ngaliwat sanggeus hiji sédan ngadius
ka kulonkeun. Manéhna engab rék ngageroan tukang béca, tapi teu tulus.
Najan kitu, katémbong éta béca téh eureun, sanggeus sababaraha detik
terus méngkol, asup ka jalan leutik tina papingblok nu meulah taman,
terus méngkol ngaliwatan amparan jukut.
Béca eureun. Si tukang béca melong éta wanoja tina sadel bécana, lir
keur melong hiji kaahéngan nu ngabalukarkeun manéhna ngadadak jadi
patung.
“Néng…” pokna sanggeus sababaraha lila.
Si wanoja melong lalaki nu lalaunan ngoléséd tina sadel bécana,
terus nyuplak topi. Manéhna teu ngomong sakemék ogé basa si tukang béca
terus nangtung hareupeunana.
“Nuju naon tengah wengi aya di dieu?” tukang béca nanya ku sora nu halon pisan.
Si wanoja ukur gideug meueusan jiga nu teu maksud méré jawaban.
Manéhna ukur melong sakeudeung ka éta lalaki, terus menerkeun buuk nu
ngaroyom kana beungeutna.
“Emang ngantosan tadi, tapi saur Satpam, Enéng tos mulih…”
Simpé.
“Kunaon sapertos nu nangis?” tukang béca ngasupkeun topi kana saku
jékétna nu mun ti beurang mah baris katémbong pisan belélna. Sanggeus
rarat-rérét ka sabudeureun, manéhna lalaunan cingogo hareupeun si
wanoja tepi ka manéhna bisa leuwih jelas melong sapasang panon nu
bareubeu.
“Upami Enéng kersa, emang tiasa jajap Enéng mulih ayeuna. Yu…”
cenah, ngaemangkeun manéh, sakumaha kabiasaan jalma lian ka tiap tukang
béca. Padahal mah umurna téh ngora kénéh. Malah teu pati géséh jeung
umur si wanoja gé. Saluhureun saeutik.
Si wanoja gideug. Anggur melong deui ka lebah jalan.
“Enéng moal sawewengi di dieu pan? Sok ku emang diantosan…” tukang
béca téh jung nangtung, leumpang sababaraha léngkah, terus ngajanteng
deui.
“Teu kudu nungguan…”
“…naha?”
“Teu kudu nanya…”
“Tapi…”
Éta lalaki teu indit. Manéhna masih kénéh hayang cumarita, atawa
ngalakukeun naon wé nu bisa ngarobah sikep éta wanoja tepi ka daék
mulang dianteurkeun ku manéhna sakumaha biasa. Geus remen pisan manéhna
nganteurkeun éta wanoja téh, geus teu inget puluh-ratusna.
Nu pangahirna tadi burit. Manéhna nganteurkeun éta wanoja ka hiji
hotél, tur nénjo si wanoja ngaléngkah bangun hampang naker, asup ka
hotél sanggeus mayar ongkos nu terus ditunda ku manéhna dina kotak
handapeun jok bécana. Manéhna teu boga alesan nanaon, ngan ukur hayang
neundeun sakabéh duit nu kungsi katarima ti éta wanoja.
Duit nu sakapeung dirawatan dibébérés, bari ngimpleng keureutan nu
méréna. Wanoja nu ceuk angkeuhanana, éstuning pangéndahna najan
dibandingkeun jeung ratusan awéwé nu kungsi diuk dina bécana.
Mindeng pisan manéhna ngimpleng si wanoja sabot manéhna ngaringkuk
dina bécana bari nungguan panumpang di Parapatan Lima. Ngadadak manéhna
robah jadi mahluk nu misterius pikeun tukang béca lianna. Sakapeung sok
teu pupuguh ngoréjat jiga nu kagebah, terus tanggah ka langit, clak
kana sadel, ngadius indit. Nu ditujuna taya lian iwal ti hotél tempat
si wanoja sababaraha jam saméméhna turun tina bécana. Mun geus
katémbong si wanoja kaluar tina panto hotél, gancang disampeurkeun
kalayan jiga nu yakin pisan yén si wanoja téh bakal merlukeun dirina.
Nganteurkeun si wanoja mulang ka imahna nu teuing lebah mana
–manéhna sok ngan ukur dititah eureun hareupeun hiji gang—éstu geus
jadi hiburan nu kacida gedé hargana pikeun gairah hirupna nu hamo bisa
ditukeuran najan ku ratusan kajadian nu pikasenangeun. Manéhna
kadangkala teu mikiran naha nu dipaké mayar ku si wanoja téh duit atawa
lambaran daun. Karidoan éta wanoja tepi ka daék dianteurkeun ku bécana,
geus jadi hiji bayaran nu kacida mundelna pikeun manéhna.
Tapi kajadian nu kiwari keur disanghareupan, éstuning matak
hareugeueun. Naha naon atuh nu geus kajadian nu ngalantarankeun éta
wanoja sumegruk sorangan di ieu taman? Naha saban lalaki nu sok biasa
ditepungan ku manéhna geus nganyenyeri haténa ku nyarita nu lain-lain?
Atawa naha lalaki tengah tuwuh nu sok ditepungan ku manéhna di
sababaraha hotél nu béda, nyarita yén manéhna téh geus boga wanoja lian
nu leuwih geulis tibatan manéhna? Mémangna aya kitu wanoja nu leuwih
geulis tibatan manéhna?
Si tukang béca geus hayang pok nanya, tapi si wanoja nu keur
diteuteupna masih kénéh katémbong keur nataran kasedihna sangkan cimata
teu terus nyangkrung na panonna. Saha nu geus sakitu tégana, nu geus
nimbulkeun kasedih nu bangun taya hinggana dina haté wanoja nu
pangéndahna di ieu dunya?
Jeung deui, saha atuh manéhna téh? Ti saprak manéhna aya di ieu
kota, can kungsi ngarasa deukeut jeung hiji jalma lian ti jeung éta
wanoja. Rasa nu ngan ukur bisa raket jeung haté hiji lalaki nu teu
pernah boga kakuatan nu rosa pikeun ngedalkeunana. Naha bener éta
wanoja téh sakumaha nu aya dina sangkaanana? Naha ku naon manéhna boga
rasa nu teu bisa disieuhkeun najan apal yén éta wanoja saban peuting
aya di hotél nu béda-béda? Heueuh. Asa ruwet atuh hirup téh, tapi
tangtuna gé bakal kacida teu raména mun dina hirup euweuh karuwet.
Bulan leungit. Langit pinuh ku reueuk. Cahaya konéng lampu taman mimiti diteureuy halimun.
Taya kakuatan séjén nu geus ngalantarankeun éta lalaki diuk di
gigireun si wanoja, lian ti geter haténa nu hayang leuwih deukeut ka
manéhna. Malah mun kongang mah hayang pisan ngusapan buukna nu galing
muntang, mun téa mah manéhna léah sangkan kasedihna gancang lekasan.
“Tos janari,” pokna, angger halon.
Si wanoja ukur nyengkatkeun beungeutna, pelongna lempeng kana patung
awéwé nu anggangna ukur sababaraha méter tina korsina. Patung awéwé nu
ngaranggahkeun leungeunna jiga nu hayang néwak naon waé nu rék murag ti
langit.
“Akang rék tetep ngantosan, sakumaha biasa. Akang rék ngantosan
sangkan tiasa jajap Enéng sakumaha biasana,” pokna deui. Najan sorana
ngageter, tapi kakuatan nu sarua, nu geus méré tanaga tepi ka manéhna
bisa diuk di gigireun éta wanoja, nu méré kawani sangkan manéhna
ngaengkangkeun manéh, teu nyebut deui emang jiga saméméhna.
“Naha kudu ngadagoan kuring?” si wanoja nanya, bari angger melong ka lebah patung.
“Lantaran hal éta nu ngalantarankeun haté akang ngarasa bagja…” témbalna bangun nu lahlahan.
“Naon maksudna?”
“Leres, duka naon maksadna. Mung ukur hoyong ngajajapkeun Enéng sakumaha biasa…”
Si wanoja terus inget, kumaha pasemon éta lalaki mun geus ningali
manéhna kaluar ti hotél atawa kaluar ti gang tempat biasana manéhna
megat béca. Manéhna gé sok ngarasa, yén éta lalaki téh sok melongkeun
heula manéhna tepi ka bener-bener ilang tina tetempoanana, saméméh éta
lalaki naék deui kana sadel bécana. Manéhna tara réa nyarita, boh keur
di jalan, boh mun manéhna turun hareupeun gang atawa di buruan hotél di
mana manéhna bakal nyanghareupan pasemon jalma-jalma nu pinuh ku
kapalsuan.
“Kunaon di dinya sok hayang nganteur kuring?”
Si lalaki teu nembalan. Manéhna teu bisa ngajelaskeun nanaon. Réa
teuing atuda nu kudu dijelaskeunana. Waktu sakumaha panjangna gé bakal
tetep samporét pikeun manéhna ngajelaskeun naon nu geus jadi sumber
kabagja sakaligus kaguligah haténa.
“Ti mimiti ayeuna di dinya geus teu kudu nungguan deui kuring. Hirup kuring geus lekasan.” Sora si wanoja lir keur ngaharéwos.
Sanggeus ngahuleng bari tungkul, pok si lalaki téh nyarita, “Pikeun
akang, tetep bakal aya nu kedah diantos, Néng. Najan tepi ka iraha waé
ogé. Ku akang mah moal sina lekasan, lantaran hal éta nu
ngalantarankeun hirup akang aya hargana…”
“Naha maké kuring nu sok ditungguan ku didinya téh atuh? Jeung naha maké di dinya nu sok nungguan kuring téh?”
“Akang gé teu terang, Néng. Nu akang apal mah akang téh kedah jajap Enéng boh miang atawa mulang…”
“Mulang…” ceuk si wanoja bangun nu keur ngunikeun kecap nu teu
ngandung harti nanaon. Manéhna ngarahuh. Dina katunggara haténa alatan
hiji hal nu ukur manéhna nu apal, si wanoja nangtung, terus ngusap
cipanon ku ramona tepi ka garing pisan. Manéhna tanggah ka langit jiga
aya nu ditéangan. Tapi nu témbong ukur mongkléng.
Si lalaki melong bangun héran. Jung manéhna gé milu nangtung. Basa
si wanoja ngaléngkah nembus halimun, manéhna gancang nyurung bécana.
Tepi ka sisi jalan, saurang gé taya nu nyarita.
“Kuring geus kacida capéna pikeun terus-terusan miang,” ceuk si
wanoja bari melong kelemeng péngkolan, “Anteurkeun kuring mulang, ka
mana wé kumaha anjeun…”
Sanggeus ngahuleng sakeudeung, si lalaki gancang ngelap jok béca nu
geus rada kaibunan ku topina, jiga nu geus taya waktu deui pikeun
nyokot elap tina handapeun jok. Terus leungeunna nu gumeter muka
jékétna, kalayan rintih éta jékét téh dipakékeun ka si wanoja. Manéhna
terus nitah si wanoja naék kana bécana, ku sikep nu némbongkeun yén
pikeun manéhna mah éta wanoja téh éstuning hiji jalma nu kacida
mulyana.***
Bilih kuring mipit teu amit ngala teu bebeja, kalih bilih aya seratan nu teu kawidian pamugi neda widina. Hatur Nuhun
Langganan:
Posting Komentar (Atom)
Pangeran Jamban
Pentingna ngaji tepat waktu teh meureun sangkan henteu saliwang sok komo lamun nu diajina ilmu taohid. Salah saeutik oge apan anu tikosewad ...
-
Sisindiran téh asalna tina kecap sindir, anu ngandung harti omongan atawa caritaan anu dibalibirkeun, henteu togmol. Luyu jeung éta, dina s...
-
MOHON tidak berburuk sangka dulu, saya tidak berniat menulis seputar pornografi. Sengaja saya tulis dalam bahasa Indonésia, karena kata “mom...
-
Sikep idealis andika menyebabkan dia kesusahan menghindari hal yang bertolak belakang dengan prinsip hidupnya. Sumirah (umi) istrinya menj...
Tidak ada komentar:
Posting Komentar