Duabelas Purnama

Randu ngaranna, lalaki langit lalanang jagat. Jajaka leubeut angen-angen. Buktina, peuting tadi sirahna teu weléh tanggah. Aya nu tingkaretip lebah matana, kalangkang béntang, rasi béntang langlayangan lebah sorotna bangun nuduhkeun jalan ngembat ngalér, sawirahma jeung kasapihna buuk ti béh kidul. Sedeng leungeun keukeuh nineung mulang deui ka wétan, mangsa suku lingsir ngulon.

Teu apal ka sabaraha kalina béntang patingbelesat lebah kongkolak, nepi ka basa cahya srangéngé nojo kamar jandélana, katémbong atra tapak-tapakna nu ngagurat beureum sakuriling jagat hideungna basa manéhna ngeunteung. Ana ngeunteung, nu katémbong ukur awakna sorangan nu kacida dipikaceuceubna.

Jeung Randu ngantep kaayaanana kawas kitu. Kawas nu teu bisa ninggalkeun kabiasaanana. Biasana ogé nu nyaring sanggeus manéhna sok tuluy mérésan buukna, sok tuluy ngagaléntoran beuheungna. Sok tuluy... Nu matak nepi ka ayeuna Randu ngantep kaayanana kawas kitu.

"Kiara!" Teuteupna pindah kana hand phone, saharita tatit patingjalegér dina haténa. Bag-bagan awak paséa deui kawas sasari. Leungeun keukeuh hayang ngarongkong, haté keukeuh ngabadé-badé, sedeng uteuk bet kalah tonggoy méré tinimbangan. Kulit mimiti ngaringhik, ngaluarkeun cikésang beueus, leuwih beueus batan késang Kiara basa ngaringhik bedah kanikmatan. Antukna kalah teu laju, duméh teuteup Kiara beuki seukeut lebah kanvas nu keur diulas.

Randu neuteup sakuriling bungking; gelas, séndok, eunteung, lamari, lukisan, potrét, taya nu béda ti sasari, iwal Kiara. Enya, kawas kitu. Satutasna dilelemu, disurahan leuwih anteb antara Randu jeung Kiara jadi anggang pédah kahayang, pédah impian. Kiara miharep Randu robah, sedeng Randu miharep Kiara tetep.

Belewer eunteung diténggor, katémbong beungeut Randu dina unggal beling nu pareupeus. Cat unggah, laju muru kamar cai, muragkeun reumis liwat beuratna tina daun mata teu apal nu ka sabaraha keclakna.

Manéhna tuluy miang nuturkeun indung suku, laju ngadaweung dina bangku panjang di warung nu biasa dianjangan.

"Purnama sabungkus." Sora Randu rada peura bati méakeun peuting.

"Lah, nu kamari ogé." Cék nu ngawarung, kerung.

"Isuk éta mah dibayarna." Randu beuki kerung.

Najan saranggeuk, ibu warung ngasongkeun Purnama sabungkus.

"Kadé, ulah jalir." Ibu warung nandeskeun.

Ukur imut leutik, saheulaanan huruf-huruf j-a-l-i-r patinghaliber jeroning sirahna. Randu cengkat, ninggalkeun sajuta patalékan ka Ibu Warung.

"Kiara." Randu semu ngarahuh.

Randu mulang deui ka kamarna, padahal Si Jalu mah geus ngencar ka mana boa.

Di kamarna, Randu nanangkeup tuur, deui. Bungkus Purnama dibuka, kop panékér dicokot, purnama laju diseuseup salila-lila.

Bet kagagas deui manéhna ku Kiara, basa nyeuseup purnama babarengan. Lain Randu nu maksa kiara, éstuning kahayang Kiarana sorangan nyeuseup Purnama.

"Ulah! Bisi ruksak haté ké." Cék Randu basa taun baru.

"Baé, da bagja." Kitu némbalna saban dicaram, bari imut ngagelenyu.

Sakapeung haseup purnama saab jadi méga di buana kota, nu sakapeung nyacas béngras, sakapeung reueuk ceudeum sacurcureun bedah.

"Kapan éta mah résiko urang duaan, Ra. Urang duaan nu nyeuseup, nya urang duaan nu keuna ku ugana. Basa haseup ngaméga reueuk tuluy bedah jadi cihujan, kapan urang duaan gé tuluy huhujanan kawas dina film India. Tapi da urang duaan apan wani nyanghareupanana, nyampuhkeun cimata jeung cihujan, sangkan teu katémbong." Randu gegelendeng jero haténa.

Manéhna nuluykeun deui ngalukisna, ngalukis Kiara tina potrét nu salawasna bagja. Hémeng mémang, lukisan téh can anggeus-anggeus. Randu teu bisa ngalukis biwir. Biwir Kiara nu hésé diungkarakeun wungkul ku gurat jeung ku warna. Nu katémbong ku manéhna, sakapeung Kiara imut, seuri konéng, seuri maur, sakapeung nyakakak, tapi disidik-sidik mah kawas nu nyidem kaketir. Enigma kitu?

Randu hayang ninggalkeun alam dunya, mapag lana di alam mana boa, tapi kapan manéhna mah teu wasa nénjo getih najan sakeclak, liwat saking sieun kana kanyeri.

Manéhna laju nyokot deui purnama, diseuseup deui. Beuki diseuseup bayah karasa beuki eungap.

Kitu jeung kitu lampah Randu saban poé, saprak Kiara miang ngajingjing bosen ngabéngkot ceuceub. Beurang manéhna nyeuseup purnama, peutingna purnama kari kuntung jero asbak, teu mulang deui ka langit, tempat nu samistina. Langit leungiteun purnama, jagat leungiteun purnama. Jalma-jalma pada hémeng, pada kaweur;

"Purnama kuring dimana?"[1] Jalma-jalma kakara engeuh leungiteun Purnama, ti saprak Ibu warung ngabéjaan yén Randu nu geus nyokot Purnama ti warungna. Ngan jalma bangun teu bisa majar kumaha, basa nénjo Randu, bet kasampak rarayna séwang-séwang. Kitu ogé jeung Randu, nu ningali dirina sorangan dina raray supir angkot, raray tukang béca, raray artis sinétron, dina eunteung...

Ngan waktu nu ngéléhkeun sagalana, najan ketir, najan peuting leungiteun purnama, panggal angger muih dina puseurna. Randu beuki léah, beuki surti, biwir Kiara kaulas sampurna. Randu ngarénghap jero.

"Kiara!" Randu imut bari neuteup anteb lukisanana. Ngalieuk kana HP gigireunana, kop dicokot, jempolna mencétan nomer, kapireng nada sambung. Haténa ngagalura, antara bagja jeung kaweur.

"Halo." Sora tina HP.

Teu kebat.

"Halo." Beuki alon.

Teu kebat. Teu laju. Télepon ditutup.

Randu teu bisa ngarangkéy ungkara, teu bisa nyulam kalimah. Kecap demi kecap ukur malang lebah genggerong. Kop Randu nyokot deui purnama pamungkas tina bungkusna, purnama ka dua belas, laju diseuseup jero naker. Haseupna ngamalir dina liang irung, méré kanikmatan nu pohara. Kalan-kalan mumbul kana panon, ngaluarkeun cimata, deui. Kalan-kalan mumbul ka langit, jadi méga. Kalan-kalan jadi haseup ganja, maksa sangkan nyakakak nyeungseurikeun lampahna nu beuki leumpeuh.

Purnama ngabangkarak jero asbak, nyésakeun silalatu nu geus ngalayang biheung kamana. Basa purnama kasilih mata poé nu nojokeun cahyana ti béh wétan, matana beuki beureum. Ngalieuk deui kana HP, kana eunteung, kana Kanvas, kana HP deui, kana eunteung, kana kanvas. HP,eunteung, Kanvas, nepi itungan waktu nu teu kaukur. Nepi ka éta sora léngkah téh hawar-hawar narikan.

"Kiara." Cék manéhna jero haté. Tuluy lumpat muru lawang panto. Sérélék jandéla dibuka, bet kasampak; Kiara. Taya nu kebat sajongjonan, ukur teuteup paadu teuteup.

"Di dieu mah purnama teu dikéténg." Cék Kiara bari nyokot sabatang purnama dina bungkusna, laju diseuseup jero naker.

Randu imut, kop leungeunna nyokot purnama tina leungeun Kiara.

“Punten.” Kiara ceurik bari nginghak. “Ieu lain purnama kuring jeung anjeun.”

Randu nyekel pageuh leungeunna ku tanaga nu masih nyésa. Samagaha na jariji Kiara rubah jadi purnama anyar.

Lalaunan Kiara ninggalkeun Randu. Sakumaha biasa, itungan léngkah nu ka sapuluh manéhna ngalieuk, tuluy imut, imut nu kaliwat purba, nu teu bisa disuluran ku ungkara sarébu sajak.