Tujuh Awak

BOGA awak téh ngan hiji-hijina. Tapi, lila-lila mah asa boga tujuh. Ganti poé awak téh sok robah. Boh dedegan, boh lalampahan. Kitu deui dina pangimpianana. Karasa ti keur leutik kénéh. Ngan beuki gedé, robahna awak téh beuki karasa, beuki katangén, mingkin kapikiran.
Sumuhun. Geura kieu cariosna. Awak kuring poé Senén mah sok rancingeus. Hudangna goréjag. Jam opat subuh, awak poé Senén téh sok terus mirun seuneu bari ngaduruk birit sééng dugi ka nyéngsréng. Sanggeus solat, rap awak dipasieup baju nu dibuntutan dasi. Rebun–rebun awak poé Senén geus mangprung dibungkus angkot, nepungan kantor nu karak gigisik. Awak oge asa ngajangkungan, pangpangna curuk. Duka sabaraha milina mah, da tara rajin ngukur. Ngan karasana baé kitu.
Sanggeus disarap bubur hayam, cikopi lekoh, jeung roko dua rintakan, awak poé Senén geus siap nepungan Ki Direktur Penerbitan Lini Fiksi. Awak kuring sok manjangan bari otak pinuh ku gagasan nu murudul, bareng jeung mulekna haseup roko.
Nepi ka wanci sareupna, létah kuring méh pabeulit, ngadu alesan, ngencarkeun kaparigelan kalimah-kalimah nu pagedrug jeung Ki Direktur.
Poe Senén kapeutingnakeun, malem Salasa téa, kuring mindeng ngimpi jadi raja atawa persidén. Kungsi ngimpi téh jadi Raja Namruz, Raja Sulaiman, Raja Fir’aun, Raja Pajajaran, Raja Galuh, Raja Brawijaya, Raja Sriwijaya, Raja Majapait, jeung raja séjénna. Asa jadi jalma nu teu eureun dikawulaan. Ari ngimpi jadi persidén, bisa di nagara mana baé. Kalan-kalan, ari hudang téh sok asa hanjelu. Da dina impian mah geuning sagala disadiaan, kari-kari barang hudang mah, geuning aya di tempat nu sasari. Taya kaén sari, taya putri. Taya selir hurung-hérang, taya emas gugunungan. Nu aya, nya kitu baé, nu sasari. Sumuhun, cai téh bari tea.
Ari awak poé Salasa mah sok ngendoran. Gawéna murungkut. Komo lamun hujan ngagebrét, atawa usum katiga mah, asa hayang nancebkeun kulkas di kamar téh. Ti isuk ‘jeprut’ nepi ka soré ‘jepret’, ka buruan ngan semet ngarérét. Otak ngebul murudulkeun hurup-hurup kana kertas atawa layar komputer. Curuk ogé sok mondokkan. Kalan-kalan bet saukuran jeung cingir atawa jempol.
Peutingna, sok ngimpi jadi tukang nulis baé. Nu rada inget téh, kungsi jadi wartawan perang. Boh perang di Jerman, Ingris, Jepang, Amérika, atawa di nagara sorangan. Kungsi asana mah ngimpi jadi sekertaris nagara atawa pausahaan naon baé, jeung di mana baé. Malah maké ngimpi maturan Khalid Bin Walid sagala rupa, nyalin Qur’an tina batu jeung tulang-taléng. Anu horéam diinget-inget mah, éta bet kungsi ngimpi jadi bikang tukang nulisan angka dina bor nu keur maraén bilyar.
Béda pisan jeung awak nu poé Rebo, nu kahayangna natangga. Poé Rebo mah suku nu manjangan téh. Nu matak liar baé ka Kang Sanip, tukang bedog nu sok daék nukeurkeun péso atawa bedogna kana endog hayam ingon-ingon kuring. Ka Bi Sodong, tukang sayur gémbol nu karesepna dianjukan. Ka Mang Aép, kapiemang, nu remen nyaritakeun korupsi di kantorna. Ka Kang Atam, nu pagawéanana macul, sanajan tina paré pelakna téh ngan kaagéhan saeutik.
“Paribasa Ujang, anu nengah mah ngan ukur balik jojodog,” kitu pokna.  “Kapungkur mah, Jang! Tina nyawah téh Juragan Mamang, enya bapana dunungan nu ayeuna, tiasa nyakolakeun putrana dugi ka jaranten sarjana. Na, ari ayeuna, putrana mah dugi ka ngicalan sawahna da upami hoyong neraskeun sakola téh!” cenah, saban ditepungan ari keur titirah di saung. Awak poé Rebo téh ukur ngajengjen.
Tah, unggal malem Kemis mah, impian téh sok jadi jalma teu uni. Kungsi kaimpikeun dibeberik jalma réa pedah maling sepédah, maling kai, maling kertas, maling pingping randa, maling beusi erél karéta, maling proyék, maling jabatan, maling waktu, maling naon waé pokona mah. Dina impian téh kungsi oge deuih jadi mafia nu ditarémbakan ku pulisi. Matak barang lilir téh, sok reuwas kareureuhnakeun. Muji sukur téh pedah dina impian baé. Da sok sanajan hirup kuring téh enya ripuhna mah, tapi ari jadi rampog mah kéheulaanan.
Ari awak poé Kemis sok geringan. Sigana peutingna sok manggih waé kareuwas. Saban poe Kemis sok ngadégdég. Awak asa méotan. Rieut téa. Panas di jero téa. Panas tiris téa. Atawa jol-jol bisul dina tarang, jarawat ageung dina irung, atawa aya cénang dina curuk. Nu matak awak poé Kemis mah sok pulang-anting ka Puskesmas. Tara ka dukun atawa ka dokter, resep di Puskesmas, nu ngabagéakeunana bidan désa nu keur meujeuhna neuhneur.
Poé Kemis malem Juma’ah, ngimpi téh sok mucekil. Sugih baé pokona mah. Ah, dicaritakeun mah asa éra. Ararisin. Duka ku naon atuh da sok tepung jeung nu laluis baé. Kungsi ngimpi téh réréndéngan jeung Ayu katut Sarah Azhari, Péggy Melati Sukma, Gong Li, Aiswhara Rai, Madonna, Shakira, Iis Dahlia, Sandra Bullock, kaasup bidan neuhneur téa. Nu ahéng mah kungsi kaimpikeun gogonjakan jeung Ratu Cléopatra. Ari hudang téh sok asa hanjelu. Panon dipeureum-peureum, sugan impian nyambung deui, atawa aya terusanana.
Awak poé Kemis nu cunihin téh, kaubaran ku Juma’ah. Sok hayang ka cai baé. Der solat, disusul wirid nepi ka tepung bedug Lohor. Komo lamun barang hudang langsung inget kana imutna bidan desa, sok ujug-ujug hayang ngong adan.
“Di masjid atuh adan mah, Ujang!” cek indung bari rada kerung.
Atuh sapanjang poé Jumaah mah, remen cicing di masjid. Kabeneran da imah téh teu jauh ti masjid. Salat duha, salat hajat teu kaliwat. Nakol bedug, adan jeung komat diborong nepi ka Isa. Dalah méméh saré, sok adan heula lalaunan, haharéwosan kana bantal jeung guguling atawa sepré, nyinglarkeun pameunteu bidan desa nu sok kokolébatan wae.
Peutingna ngimpi téh geus béda deui wandana. Malem Saptu mah sok ngimpi jadi jalma katalangsara. Kungsi ngimpi jadi buruh pabrik nu dihaokkan ku dunungan, jadi kuli perkebunan jaman Walanda nu teu weléh disiksa, jadi tahanan Pulo Buru, Bovel Digul nepi ka Al-Katraz, atawa jadi tukang baramaén, asruk-asrukkan bari hapa beubeunanganana. Unggal lilir atawa hudang téh sok terus istigpar.
Béda deui jeung awak poé Saptu. Kahayangna téh beberesih. Cek paribasa, kokotor sagedé cileuh gé euweuh nu nyésa. Boh dina awak, boh di kamar, komo di buruan jeung di jero imah. Kabéh diberesihan. Dielapan, dikosokan. Kadangkala awak poé Saptu aprak-aprakkan ka luar lembur, meresihan naon baé nu sakirana kotor atawa bala.  Dina hiji mangsa mah awak téh ngajak ka kota, meresihan terminal, wésé umum, pasar, rumah sakit, toko-toko, Masjid Raya di Kaum, super market tea, dalah diksotik, panti pijet, nepi ka tempat lacur gé dibersihan. Aya nu rék muruhan oge sok ditampik.
“Etang-etang amal bae, lah!” cékéng téh. Sok sanajan butuh gé, haté tara méréan.
Teuing ku naon. Duka teuing. Teuing kumaha da awak poe Saptu mah kitu watekna. Sok ngadadak ngabodasan deuih. Dalah buuk oge sok ngadadak aya huisan sagala. Batur mah nepi ka hookeun, paduli teuing. Dieuleuh-euleuh, sawios. Dinaha-naha, teu dipaliré. Awak nu kuring ieuh.
Ari peutingna, sok ngimpi tepung jeung jalma-jalma soleh bae. Kalan-kalan kaimpikeun maturan dawah jeung ulama jumhur.
Tah, ari awak poé Minggu mah, sok matak baluweng. Otak téh ngadadak pohoan. Hulu asa ngaleutikan. Sok les wae poho naon wae nu dipilampah, naon anu kungsi dilakonan. Jadi, naon atuh nu kudu dicaritakeun keur awak poé Minggu. Lebeng wé. Peutingna sok asa ngimpi, tapi duka ngimpi naon.
Cik atuh, sugan nu nyaho, naon dipilampah ku kuring poé Minggu? Mun bisa mah béjakeun ayeuna kénéh, bisi kaburu poho.***