Ding jeung Manuk Anis

Tut-tut-tut-tuit-tuit-tuit-tut-tuit…!
Anis begér tuluy télér. Huluna gudag-gideug kawas nu keur tahlil. Beuki peuting sorana beuki ngoncrang. Ti saprak Aang teu aya, nembé ayeuna Anis hégar deui. Abil teu terang, naha Anis leungiteun Aang atawa henteu?
Ti magrib kénéh badé mios téh, tapi teu kaur jung, balas nataan lalakon urang nu sarwa ahéng. Tungtungna ngadon anteng ngumbar panineungan. Lagu Romanza D’Amour, lagu karesep Aang, bulak-balik dina komputer. Rét kana jam, horéng tos tabuh satu. Ngangsrodkeun awak kana panyarandéan korsi. Ngadayagdag. Panon karasa pareureus. Cikopi kari dedekna. Asbak geus mucung ku kuntung. Calacahna acak-acakan kana méja.
Teu karaos Abil imut. Kayungyun ku Aang. Pami nuju nyesep téh Aang mah sok bari pulang anting miceunan kuntung sareng calacah. Teu paya nempo asbak metet.
Aang teu kedah nyaram deui ngaroko ka Abil! Da bongan téga ngantunkeun Abil. Abil hoyong mépés kakeueung.
Jep Anis jempé. Hanaang meureun. Nyelang heula nyuruput cai dina gelas parantina. Clo deui kana palang paranti nagogna. Culak-cileuk kawas nu keur barang téangan.
Mungguh mistéri Anis téh keur Abil mah. Sakapeung keuheul sakapeung nyaah.
Teu kawas Aang, pohara tulaténna ka Anis téh. Kurungna teu weléh dielapan. Nu matak kurung Anis mah teu kawas kurung manuk, da raresik. “Sing sering miceun kokotor Anis téh. Caina gentos saban dinten. Bilih Abil kaserang flu manuk kéh!” cék Aang bari nilaman deui kurung ku koran. Abil ngadilak bari ngajebian. Aang nyeukeukeuk.
Anis ugag-igeug matukkan jangkrik nu diasongkeun ku Aang kana sungutna. Euleugeug-euleugeug jangkrik téh diteureuy. “Kedahna mah tilu kali sadinten diparab jangkrik téh, ngarah sorana beuki saé!” Cek Aang, sorana dibedaskeun. Abil jongjon wé hahariringan marengan sindén dina walkman. “Nyeri-nyeri teuing moal beunang diubaran … paéh gé teu panasaran … talak tilu sakalian!” Lebah dinya sora ngahaja dibedaskeun. Keur mah ngan sakitu-kituna nu apal téh. Aang ngarérét semu kerung, tapi teras ngalieus miceun piseurieun. Tos kitu mah anteng deui wé ngecrékkan Anis.
Keuheul tuda ka Aang téh. Hayoh wé ngaméménan Anis, ari Abil teu ditoél-toél. Cing atuh kahoyong mah sing ngartos wé. Abil téh sono, tara lami apan Aang di dieu téh. Mung ukur sadinten. Tuh, geuning kalah beuki anteng. Anis sina nyéngclé dina panangan Aang. Diusap-usap deudeuh pisan. Étah, maké digaléntoran sagala. Tuh, tuh, tuh!
Ehhheeem! Abil ngajéngkat ka luar. Dekkk! Aduh! Tuur kana méja. Seueul! Teu dirasa. Kawasna Aang reuwas tuluy nuturkeun. Ceg kana taktak. Ngusapan bangun surti. Ku Abil diképéskeun. Abil tipepereket ngégél biwir. Dina sawangan Abil mah, nu nuju digaléntoran ku Aang téh sanés Anis, tapi istri Aang.
Ayeuna, saprak Aang teu aya, ka Anis téh bet asa watir. Neuteup Anis, asa bréh-bréhan istri nu dibelok teu walakaya. Ukur bisa culak-cileuk jeung celak-celuk. Anis gambaran istri nu sobar, atawa gambaran istri nu nyidem katugenah nu pohara rosana. Anis ngan bisa jejeritan, tapi sora Anis matak dédéngéeun nu mikameumeutna.
Jep Anis jempé. Geleber kana panto kurung nu nutup. Abil ngarénjag. Clé deui kana papalang kurung. Sukuna napak sabeulah. Nu sabeulah deui nyumput dina buluna. Mun Anis bisa nyarita mah pasti ku Abil diguliksek. Ditaros, ka mana Aang? Da ka Anis mah Aang téh pasti wawartos.
*
Ding lalaki nu geus rimbitan. Hiji mangsa paamprok jeung Abil di tempat obral CD. Ti harita Ding remen nunutur Abil. Ding kakara nyaho horéng Abil hirup nyingkur di imah leutik. Ninggalkeun kolotna. Ninggalkeun hirupna nu hédonis.
Munggaran pisan tepung, Ding gogodeg. Hélok ku Abil nu teu euleum-euleum nitah nyetél CD ngadu bagong ka nu dagangna bari melenyun udud. Abil mencrong télévisi mani pogot bari nyerebungkeun haseup roko. Ding jeung nu araya di dinya kerung, rut-rét ka Abil jeung kana gambar bagong nu keur tingsuruduk silih udag, silih badug. Ding déhém, Abil ngarénjag semu kuram-kirem. Sanggeus mayar CD-na, gura-giru Abil indit seselendep kana riungan jelema anu pabuis.
Kadieunakeun jadi kalangenan. Ding sok ngahaja datang ka dinya. Ngan saukur hayang panggih jeung Abil. Ding mindeng ngarénjag ku polah Abil nu nenggang ti awéwé séjén. Abil resep meuli CD nu lain lalajoaneun abégé gaul modél Abil. Upamana waé CD wayang golék, koroncongan, musik klasik, jeung CD smak down deuih.
Hiji poé, Ding kungsi leungiteun Abil di tempat CD. Ari bus ka plaza peuntaseun jalan, kasampak Abil keur anteng ngalelekan jalma nu lalar liwat dina éskalator. Ding sidéngdang handapeun étalaseu baju, bari neuteup Abil nu naleukeum kana panyarandéan beusi luhureun éskalator. Sapatu cats, topi hideung, kaos pungsat, calana jeans belél nu lebah tuurna soéh, walkman jeung rangsel biru jadi cirina. Jékét hideung wé meulit kana cangkéngna. Ding imut, kayungyuneun ku nu keur anteng. Sarwa ahéng. Dangdananana ahéng, polahna ogé ahéng.
Abil ngajengjen salila-lila di dinya. Ujug-ujug ngalieus, kagugu ku polah sorangan. Teu pupuguh ngadon ngalalajoanan batur. Beungeutna ngariuk, ras ka dirina nu hirup nyorangan. Cuang-cieung taya sasaha. Ari rék balik ka kolotna, teu betah da tara caricing di imah. Saban waktu manéhna kudu jadi ‘kuncén’, nuguran imah kolotna nu combrék kawas kuburan.
Abil rénghap ranjug kawas nu capé. Nyuuh kana panyarandéan. Lila-lila karasa lieur. Awakna diajegkeun. Manéhna ngarénjag barang sidik aya nu keur anteng mencrong. Ding, lalaki anyar pinanggih téa. Abil rungah-ringeuh teu puguh rampa. Antukna tuturubun muru éskalator, rék tarurun. Rahuh, barang datang ka handap téh kawas nu tas diudag copét. Angenna ratug.
Lila-lila Abil jeung Ding awor dina rasa asih anu ahéng. Ding nu lemes budi alon nunuyun Abil jadi awéwé sajati.
Kawas dina hiji poé. Ding ngarahuh barang jol, imah Abil bayatak teu puguh rupa. Gelas jeung piring urut diantepkeun dina méja. Rét kana kasur. Sepréna ngagulung, bantal jeung guguling pasoléngkrah. Abil kéom nempo Ding pakepuk bébérés. Mimitina mah sok ngajetetet mun dicontoan kitu téh. Tapi laun-laun mah Abil jadi ngarti. Kadieunakeun mah sok rajeun bébérés, manéhna gé. Najan jangleung kénéh, can pati kalem, sakitu gé untung. Komo kana masak mah teu mamu-mamu acan, bubuhan geus biasa sagala nyampak atuh.
“Réncang keueung mah ieu wé Anis, ulah CD ngadu bagong, nya!” cék Ding bari ngécagkeun kurung manuk. Abil saregep basa Ding papagah prak-prakan miara manuk. Ti harita Abil hirup kadua Anis.
Ti saprak aya Anis, Abil remen ngarasa disapirakeun ku Ding. Cek rarasaanana, Ding leuwih deudeuh ka Anis ti batan ka manéhna. Kawas dina hiji peuting, Abil ngembeng cipanon, hanjelu ku polah Ding nu teu miroséa manéhna.
Poé éta Abil tepung taun. Ngahaja maké baju karesep Ding. Sepan kasumba nu pungsat luhur-handapna. Kancingna mérébél. Bréh pingping jeung dadana ngaborélak. Abil nyangsaya dina sofa. Sukuna ditumpangkeun bari diucang-ucang.
Nu kasawang ku Abil, Ding mawa bogenfil karesepna. Celengok nyium pipina kénca katuhu, tuluy ngaharéwos, “wilujeng!”
Tapi barang bray mukakeun panto, Abil mundur bari olohok, rey pipina beureum. Ding teu mawa kembang. Tapi rébo mawa rupa-rupa parab manuk. Song, diasongkeun ka Abil, bangun reueus. Celengok nyium tarang Abil. Léos nyampeurkeun Anis nu keur pupuiran dina palang kurung. Abil ngagadeud, Ding teu eungeuheun.
Koléséd Abil kana sofa bari manyun, ngadon ngahuleng neuteup nu keur sosonoan. Meunang sababaraha jongjongan mah maranéhna pada-pada aranteng. Tapi lila-lila mah Abil bangun anu teu kuateun nahan angenna nu mentegeg. Ana jerit téh “Aaaaaang!” Ding ngarénjag. Koréjat Abil turun tina kasur. Ngajengjen merong Ding bari rénghap ranjug. Ding ngajeten teu lémék teu nyarék. Saméméh Ding sadar kana kaayaan, Abil mukaan kancing bajuna hiji-hiji. Bray-bray Abil ngalaanan pakéanana.
Ding ngagentak malikkeun awakna. Nukangan Abil nu keur rambisak. Ding peureum, tikekeret. Sajongjongan mah teu aya nu lémék. Ngan sora Anis wé jeung inghak Abil nu kadéngé téh. Ding kakara inget yén poé ieu téh tepung taunna Abil. Rénghap, ngarénghap sababaraha kali. Rasa dosa nyaliara ka sakujur awakna
Leungeun Ding ngeleper, ceg kana baju Abil nu ngalumbruk. Song dikatukangkeun. Teu daékkeun ngalieuk. Gap baju téh ditampanan ku Abil nu tuluy nginghak kanyenyerian.
Lain, lain taya birahi ka Abil téh. Tapi Ding teu werateun mun kudu ngotoran kasucian Abil. Manéhna sorangan sok ngarasa hélok, naha bet nyaah ka Abil, awéwé nu watekna ahéng. Padahal geus pakait ati jeung awéwé implenganana nu ayeuna jadi pamajikanana.
*
Lagu klasik ngagalindeng kénéh dina komputer. Aang teras ngalangkang. Leres Aang téh moal sumping deui?
Abil ngagoak. Reuwas campur bungah, barang sup ka kamar kasampak sepré tos maranteng tapak mérésan. Pasti aya Aang. Da tadi mah waktos Abil mios, kasur téh can kaburu dibérésan. Paingan atuh teu mapagkeun ari tos di dieu mah.
Abil lenga-lengo milarian Aang. Tuh ari Aang nu bébérés mah guguling sareng bantal téh mani merenah. Abil imut.
Abil keketeyepan rék ngahoyahkeun. Aang nyumput nya? Bray mukakeun panto WC, Aang teu aya. Léos ka luar. Lenga-lengo di buruan, di pipir, tapi Aang teu aya. Huleng. Sup deui ka lebet. Saban kolong ditoongan, Aang weléh teu kapendak. Aang disauran sababaraha kali, tapi jempling. Angen medenghel. Kedeprek dina karpét. Abil nyuuh kana kasur bari nanangkeup guguling tipepereket, nahan piceurikeun nu nyelek dina tikoro. Keur kitu aya nu kasasar. Horéng amplop. Gura-giru dibuka. Ari bréh geuning eusina kertas kosong. Naon maksadna Aang téh?
Kertas kosong téh dibulak-balik, amplopna dibongkar bisi aya seratan anu nyelap. Najan ukur kecap pileuleuyan, haté Abil tos pirang-pirang kaubaran. Tapi kertas téh beresih, teu aya corétan nanaon. Abil ngajeletun ngembeng cipanon. Sanés nyeri pédah Abil dikantunkeun, tapi nyeri pédah Aang teu kantos balaka nu satarabasna. Abil teu terang, naha Aang téh teu werat pokna atanapi…? Teu kebat, clak cipanon ngeclak kana kertas amplop. Padahal teu kedah kitu, apan urang tos kedal pasini, urang pada-pada rék sadrah pami kapaksa kedah paturay.
Di luar angin ngagelebug. Abil ngéntépan baju, bes-bes kana rangsel.
Seblak, barang rét kana daster satén warna héjo kolot. Gap, diteueulkeun kana harigu. Kararaoskeun kénéh paneuteup Aang nu tembus kana jajantung. Aang nyasaran taktak Abil nu ngaboléklak. Tiris da tali nu nyangsang téh ukur sagedé cinggir. Abil dituyun ka hareupeun eunteung. Kakara harita maké baju potongan kitu. Colohok neuteup kalangkang sorangan. Aang ngagelenyu di pengkereun. Enya Abil téh leuwih geulis maké baju awéwé mah.
Abil téh rancunit, ogo, kawas Anis. Cek Aang, bari rut-rét ka Abil jeung ka Anis nu keur culak-cileuk. Abil ngajanggilek. Teu rido disamikeun sareng manuk. Abil mah awéwé boga kagenah sareng katugenah. Ngaraos bagja mun pacaket sareng Aang. Tur sok keueung mun Aang teu aya. Abil remen ceurik balilihan, tapi teu bisa majar kumaha. Bongan Abil léah mitresna Aang nu tos rimbitan.
Kerelek heuay. Hayang teuing bisa peureum najan ukur sakerejep. Tapi haté teu daék palér. Dada karasa sumpeg. Beurat kedah hirup nyorangan, bari nyidem katugenah nu manjang saumur-umur.
Aang, Abil tos gilig rék lunta ninggalkeun lalakon urang nu sarwa éndah! Teu kebat, tikoro kaburu nyelek. Ngarénghap heula méméh cengkat téh, ngumpulkeun pangacian. Rap dijékét. Pes komputer dipareuman. Jep dédéngéan jempling. Gap kana walkman, sup diasupan CD wayang. Rap kabelna dipasang. Jelengéng sora gamelan minuhan ceuli. Séak, awak ngadadak asa manasan. Bus audio CD-na kana rangsel. Reketek ditangkodkeun kana tonggong. Rap ditopi hideung jeung disapatu kats. Kekebulna dikeprukan. Geus lila tara dipaké.
Ngajengjen heula hareupeun eunteung. Maké dangdanan kieu téh asa katetempo-keun deui Aang, di tempat CD. Keur nyérangkeun bari imut.
Pileuleuyan Ang! Abil rék muru deui impian Abil nu kungsi kapegat.
Gap kana kurung Anis nu ngagantung. Sot dina méja. Anis dangdak-déngdék, rungah-ringeuh. Kikiplik. Buluna nu konéng jeung hideung téh dipuringkakkeun nepi ka awakna siga ngagedéan. Sukuna duanana napak semu jéngké. Keur kitu mah atra aya bulu bodas nyarelap dina buntut jeung jangjangna.
Deudeuh teuing, taun-taun dina kurungan! Ukur bisa ucla-aclo jeung bisa bacéo. Awak jeung sora anjeun jadi kareueus maranéhna bari anjeun sorangan teu walakaya, dikungkung saumur-umur.
Ayeuna Aang teu aya. Teu wasa mun kudu ninggalkeun anjeun sorangan. Baeu geulis! Crék-crék-crék… Anis dikecrékkan. Leungeun ngadadak ngeleper. Ragamang, geleber Anis gegeleberan ka ditu ka dieu, ngurilingan kurung. Bari hésé béléké, ahirna Anis téh katéwak. Anis ngeleper dina ranggeuman.
Bray mukakeun panto imah. Hiuk angin janari nyecep nyaliara.
Peuting ieu urang paturay. Urang pada-pada mopohokeun impian éndah nu geus kaliwat. Jung geura lunta ngurilingan dunya nu lega. Muru impian éndah anjeun anu anyar!
Anis digaléntoran, diusapan. Tikoro karasa nyelek. Reup peureum. Cipanon ngec-lak kana bulu Anis.
Geleber Anis tina leungeun. Koléang asa kabawa ngalayang. Bray beunta. Hayang neuteup geleber jangjangna nu panungtungan. Bréh kalangkang Aang gugupay bari imut. Teeer, rasa sono nyaliara satulang sandi.
Bareng jeung ngahiurna angin kana beungeut, ngan sajorélat kalangkang Aang jeung Anis ngiles dina poékna peuting. ***
Ciburial, 7 Oktober 2005