Simpé di Kamar Pangantén

Ang, lalakon urang, asih urang, énjing mah bakal lekasan.
Wengi ieu, Iya hoyong nguping soanten Aang pikeun panungtungan. So-anten nu salamina tiasa meruhkan Iya. Leuleuy, halimpu, tebih kana babasan teureugeus. Mépés sagala kasumpeg. Cariosan Aang salawasna tetep nyerep kana lelembutan. Wening matak tingtrim kakupingna.
Siga wengi-wengi harita. Telepon tos dialihkeun ka kamar. Ngahaja nga-rah laluasa mun Aang nelepon. Ayeuna mah teu disimpen luhureun kasur cara sasari, tapi luhureun laci tualét, di sisi kamar.
Ngajejentul neuteup eunteung. Neuteup kalangkang kamar.
Seungit kembang malati nu masieup lawang panto kamar, meleber. Ka-mar téh jadi cahayaan wengi ieu mah. Cikénéh tos disulap janten kamar pangan-tén. Lampu néon digentos ku nu langkung caang. Kamar ditutup ‘back groun’ warna kasumba diluyukeun sareng warna sepré. Sieup pisan katingalna. Bagja, bagja Iya téh kedahna mah Ang.
Paneuteup lalaunan ngalih kana kalangkang raray. Geulis Iya téh saur Aang ogé. Kalangkang téh dilelekan hiji-hiji. Taarna, halisna, pangambungna, lambeyna, angkeutna, sareng socana. Soca Iya matak deungdeuleueun unggal lala-ki, cek Aang. Kelétna, gular-gilerna matak kapélét pameget.
Tadi sonten tos dilulur. Ti luhur dugi ka handap, diboboréhan teu aya nu kalangkung. Ngarah énjing waktos dirapalan raray Iya langkung moronyoy, saur nu ngarias téh.
Gap lalaunan raray téh disasar, lemes. Aya nu ngelemeng semu héjo. Naha geuning Iya mah urat téh bet dina damis, sanés dina taar nya, saur Aang harita bari ngusapan damis Iya. Muhun puguh ogé anéh. Tapi pami disidik-sidik mah asa beuki nambihan sieupna pameunteu Iya. Panginten nu kieu nu disebat sieuran téh nya?
Reup peureum. Karaos kénéh geterna panangan Aang harita. Nyah deui.
Ang, tinggal geura acuk Iya wengi ieu. Warnana sami sareng warna sepré, kasumba. Warna keresep Iya. Beuki geulis Iya mah pami nganggo acuk kasumba téh saur Aang kénéh. Can kantos ninggal nya, Iya nganggo acuk modél kieu? Ka-énna ipis ngalangkang, tembus titingalian téh dugi ka lebetannana. Lebah beu-beulahan dadana, ngaliglag. Séksi téh Ang. Ngahaja nganggo acuk kieu téh pa-ngantén mah, ngarah pikabitaeun, gampil mukana deuih.
Rénghap, ngaléngkah, gék sisi kasur. Luk kana karpét. Paingan mani hipu ditincakna ogé, da sakieu kandelna. Golédag wéh, empuk. Sepréna disasaran. Lemes, lésang, tapi nyecep karaosna. Kaén sutra mah da kitu perbawana. Saé katingalna tapi teu raos diboboanana. Gap kana guguling. Ditangkeup tipepereket. Emh, mun Aang nu ditangkeup kieu téh. Héab, Aang mah nu Tétéh.
Naon atuh nu nalian Aang téh dugi ka teu tiasa pukah ti Tétéh?
“Kacipta nyerina haté Aang, mun pareng Iya nikah ka nu sanés. Sanaos Aang siap, tapi haté leutik mah teu mikeun Iya jadi milik lalaki séjén.”
Kitu saur Aang harita. Tapi naha atuh ayeuna Aang bet ngantep Iya nikah ka nu sanés. Da Iya mah hoyong sotéh nikah ka Aang. Ari ukur hoyong tiasa sasarengan mah sareng saha waé ogé tiasa.
Iya kantos nyuuh dina sampéan Aang. Di rorompok harita téh. Aang ngagelendeng, waktos ka luar ti kamar ibak Iya ngan ukur disamping anduk. Aang ngabalieur. Iya lumpat ka kamar. Reuwas. Manawi téh badé resep, ningal Iya kitu téh. Réngsé dangdos Aang ngadon nyeukseukan. Balaka baé Ang, nembé Aang nu kitu mah. Aang teu siga pameget umumna. Siga ucing pami mendak paisan, haripeut. Ti harita beuki karaos yén rasa asih Aang éstuning wening beresih teu aya tandingna.
Di luar nu ngadékor sareng bébérés kakuping kénéh. Tip ngagembrung teu lirén-lirén. Lagu ‘Cinta Perawan’-na Rosa beuki nambihan antebna kasono Iya ka Aang.
Rét kana béker gigireun telepon, tabuh dalapan. Ti magrib kénéh numpi di kamar téh. Keur mah dipiwarang istrirahat ku Mamah, katambih asa hoyong laluasa ngalamun bari ngantosan telepon.
Kriiing… lenyap…. Reuwas tapi bari bungangang.
“Wilujeng Ya, ngiring bingah, énjing Yanti ka dinya!”
“Oh, oh … muhun, nuhun pisan, diantos!”
Clik. Huh! Manawi téh. Hanas dirawu. Jajantung ngadurugdug kénéh. Rénghap wéh. Mépés rasa nu beuki motah.
Tabuh salapan. Di luar beuki ramé. Siga nu teras garapléh. Kakuping pluk-plakna kartu kana méja bari sakapeung tingcakakak. Nyeri beuheung sosong-géteun. Wengi ieu wengi pamungkas Iya ngarep-ngarep telepon Aang.
**
Harita méh unggal wengi Iya sok hoyong ditelepon. Padahal siangna urang tos sasarengan. Jalan-jalan, ngobrol, nongton, atanapi mung ukur ngadon nga-leueut di hiji warung. Tapi asa can lantis kasono téh mun wengina teu nguping so-anten Aang dina telepon.
Ulah sering teuing nelepon ka rorompok bilih si Tétéh curigaeun. Saur Aang, hiji mangsa. Tapi duka ku naon, beuki dieu asa beuki hoyong kanyahoan ku si Tétéh. Malah mah hoyong bari mapanas sagala.
Hoyong Iya mah, hoyong katingal ku tétéh, yén Iya téh geulis, séksi, tur pikabitaeun unggal pameget. Tapi éta kahoyong téh sok disidem baé, ka Aang mah tara betus.
Ti nalika tepang sareng Aang, aya rasa asih nu anteb. Bungah, reueus, bagja, pagalo wéh. Aang kareueus Iya, bapa Iya, sobat Iya, kasono Iya. Pokona sagalana keur Iya mah. Iya hoyong salamina caket sareng Aang.
“Tiasa. Wios Tétéh mah ulah dipirak”! Cek Iya harita, tatag bari nyang-saya kana taktak Aang. Nyarios kitu sotéh pédah tos kaukur ku Iya, kanyaah Aang ka Tétéh, sareng kamelang Aang ka Iya.
Aang teu ngawaler, kalah ngarénghap siga nu capé. Ayeuna urang tiasa sa-sarengan, cek Aang deui. Tapi upami si Tétéh tos apaleun mah duka kumaha. Aang can siap pami kedah ngantunkeun Teteh kitu deui paturay sareng Iya.
Ambek ari tos nguping kecap paturay téh. Bujeng-bujeng kedah papisah, teu tepang sadinten ogé karaosna asa sataun. Komo mun pareng Aang aya acara sareng Tétéh, urang teu tiasa tepang, Iya teu bisa majar kumaha. Leuheung pami Aang aya di bumi, tiasa kénéh nelepon. Éta ogé mun kaleresan Tétéh nu nampi mah, tara kebat rék nyarios téh, ngabetem wé, dihalo-halo ogé. Clik telepon téh sok énggal ditutup deui. Aang surti, da tara lami ti harita, sok énggal nelepon ti wartél.
Nu karaos, beuki susulumputan, beuki nambihan antebna asih urang téh. Aang kantos kalepasan, kaduhung kapungkur waka nikah, nikah ka istri nu sanés impian Aang. Lepat jodo, cek Aang deui harita. Manawi téh moal tepang sareng Iya. Istri impian Aang. Geulisna, lemah lembutna, ogona, jaba abégé kénéh deuih. Nyarios kitu téh bari neuteup anteb tur imut leleb.
Pami tos kitu Ang, sok ujug-ujug aya tanaga nu nyaliara. Iya hoyong ngarebut Aang ti Tétéh. Bohong Iya nyarios kersa didua. Iya kantos ngejat aya kana samingguna. Iya ambek ka Aang. Asa dipapanas. Padahal Aang mah mung wungkul ngawaler patarosan Iya. Harita Iya nyeleksek. Pami badé angkat, Aang sok sun kening ka tétéh? Kitu cek Iya panasaran. Bujeng-bujeng badé mios, badé bobo ogé sok sun kening. Waler Aang kalem. Héab téh asa aya nu ngarérab dada. Soca panas. Belenyeng Iya lumpat ninggalkeun Aang nu colohok. Siga nu ka-gentak, Aang ngudag bari ngarawél panangan. Ku Iya diképéskeun. Cat naék kana angkot satengah luncat.
Komo deui mun nguping langkung ti kitu mah panginten. Méméh reup bobo, Iya sok sering ngaheneng. Kokolébatan Aang-Tétéh nuju pagugulung. Kalangkang éta téh sok énggal diképés-kepeskeun deui. Ujug-ujug asa dikepung kasieun, kakeueung. Mun enya téh urang laksana kauntun tipung, tetep meureun Iya mah ngaraos sorangan. Moal salamina Aang téh sareng Iya waé, ngeukeupan Iya. Iya kedah rido pami Aang nuju di Tétéh. Teu karaos Iya ngabirigidig.
Ti harita Iya tara kantos tetelepék deui soal si Tétéh. Kapok. Eukeur mah ti mimiti ogé Aang mah tara ngahaja nyarioskeun, komo bari ngawonkeun. Ari ditaros naha atuh bet bogoh ka nu sanés, ka Iya, Aang ukur ngawaler, da bongan Iyana bogoheun.
Kriiiiiiiing! Koréjat. Jempling.
“Assalamualaikum!” Teu némbalan. Kalah clik, hiung wéh telepon téh ngahiung. Hih ngaheureuyan. Ngahuleng wé, bari telepon angger diantelkeun ka-na cepil. Saha nya? Aang kitu? Ah urang telepon wé. Ramo mencétan tut telepon. Barang rék dugi kana angka panungtung, teu laju. Ah bisi sanés Aang. Clik wé telepon téh disimpen deui.
**
Hiji mangsa, urang kaperego, kanyahoan ku si Tétéh nuju paduduan di hiji tempat ngadon ngaleueut.
Iya calangap, basa Aang balaka, yén istri nu ngalangkung cikénéh ka payuneun urang téh si Tétéh. Asa gelap salésér tengah dinten. Tikoro ngadadak garing. Angen ratug. Aya nu maseukan jajantung basa tadi sakolébatan pameunteu si Tétéh karérét. Ayem, teu siga-siga anu nyidem kanyeri nu luar biasa. Ukur nga-langkung kitu baé. Pantesna téh ngan ukur némbongkeun ka Aang, yén anjeunna teuneung ludeung.
Dada ngaguruh ku rasa timburu, timburu pisan. Katitingalikeun baé, mo-dél katut warna anggoan nu dianggona. Tiungna, acukna, sapatuna, kantongna. Horéng si Tétéh téh geuning sakitu pantesna. Warna tiung sareng acukna héjo, payus sareng pameunteuna nu liuh.
Berebey, teu karaos. Iya nginghak. Nginghak sanés mangnyerikeun ka Tétéh, tapi rumasa éléh wawanén, rumasa éléh jajatén. Wirang Iya téh. Kungsi ujub kersa didua. Sugan Tétéh téh istri biasa anu épés méér, teu kuat mun apal carogéna bobogohan deui. Seueur wartosna, istri anu nguleng maruna dugi ka papuket. Horéng Tétéh mah teu kitu geuning. Salangkung ogé katingal kumaha jembarna manah Tétéh. Neunggar cadas Iya téh.
Aang ngarameus panangan Iya pageuh pisan. Duka surti ka Iya atanapi boa pédah sami Aang gé ngaraos kacemés ku Tétéh. Dirérét horéng Aang nuju neuteup ka tebihna, neuteup tilas ngilesna Tétéh. Siga nu kabur pangacian. Tadi mah waktos Tétéh ngalangkung, tenang pisan katingalna. Pantesna téh lamun nu geumpeuran mah, meureun énggal-énggal ngejat bari ngajéwang Iya. Teu Aang mah teu kitu. Hih éstuning ayem baé. Numawi Iya teu nyangka pisan yén nu ngahaja ngalangkung téh istri Aang.
Kriiiiiiiiing! Teu langsung ngoréjat, bisi katipu deui. Kriiiiiiiiing! Diantep, tapi lalaunan ngeteyep bari lah-lahan. Ceg kana gagangna. Asa-asa. Ah kétang bisi Aang.
“Halo, Néng Iya, ieu Ibu! Punten teu tiasa nyarengan wengi ieu mah, margi aya kaperyogian! Kadé wé énjing gugahna bilih kasiangan!”
Make nelepon sagala atuh Bu, da Iya mah hoyong sorangan. Nyuuh kana tualét. Soca tos ngawitan peureureus, tunduh, tapi dipeureum-peureumkeun ogé teu reup baé, da haté teu tiasa palér.
“Ha ha ha ha!” Koréjat. Tabuh sabelas geuning. Nu garapléh beuki ramé eak-eakan. Barungah, teu arapaleun yen anu rek dikarikeunana mah keur guling gasahan.
Tos hilap pisan Aang ka Iya téh, nya! Golédag deui kana kasur. Tipepere-ket peureum bari nyusupkeun raray kana bantal.
Kriiiiiiiiiing! Kriiiiiiiiiiing! Koréjat, gajleng. Ngajeugeug payuneun tele-pon. Ieu kitu? Tapi ah, bisi sanés. Kumaha pami sanés Aang. Ah keun wé moal diangkat. Sieun katipu deui. Kriiiiiiiiing… pangjang sababaraha kali. Jep wé jempling.
Rahuh. Dada eungap, asa aya nu nindihan. Rék jung pisan ngaléos deui kana ranjang, kriiiiiiiiiiing! Gebeg, meubeutkeun manéh kana korsi. Huleng. Enya meureun Aang. Da biasana ogé, ari teu diangkat téh sok kitu. Lah-lahan telepon téh diangkat.
“Ieu leres bumina Onéng!” Gélo!
“Salah sambung!” Bruk telepon dibeubeutkeun. Leketey wé. Hoyong jejeritan bari lolongséran. Tikoro asa ujug-ujug nyelek.
Ah rék ditelepon wé. Enya mending ditelepon. Telepon diangkat lalaunan. Diantelkeun kana cepil. Ngahiung. Rénghap. Moal nanaon kitu? Ramo mencétan nomerna. Tut tut tut tut … teu laju. Telepon ngahiung deui. Cepil tos mimiti panas katorékan.
Ngajeugeug wé neuteup eunteung, bari angger telepon mah dina cepil. Nelek-nelek deui kalangkang raray. Ayeuna mah teu béngras siga tadi. Rumeuk, sepa, soca carindul, teu hérang cara sasari. Cepil beuki panas. Telepon beuki tarik baé ngahiungna. Ngahaja diantep sina panas. Sugan ku kitu mah haté téh teu simpé teuing. Lami-lami nu panas téh sanés cepil wungkul, tapi damis, lambey, laun-laun kana soca. ***
Lémbang, 4 Maret 2005